Eind december is het steevast het oude recept: Luisteren naar de Top 2000! Het is niet alleen een gezellige overgang van de Kerst naar Oud&Nieuw, maar ook het herleven van oude herinneringen. De muziek hoort bij een bepaalde tijd, een bepaald gevoel en een bepaald verhaal. Tijdens de dagen van de Top200 geniet ik van de bijbehorende verhalen van luisteraars die ze vertellen op TV en radio. “Weet je nog.....?”
Misschien is nog wel het leukste wanneer we met z’n viertjes in de auto zitten op terugreis van het kerstdiner bij Oma, en onze “kids”(nou ja, 20 en 17 jaar) verwonderd opkijken als wij (ouderen van 48 en 50 jaar) uit volle borst meezingen met een nummer uit de 70’s. Echter, mijn verwondering blijkt nóg groter als deze kids zomaar ,bij het horen van een “oud” nummer, het lied meezingen en zeggen “Gaaf!”. Ik wist niet eens dat ze dit lied kenden. De muziek laat de generatiekloof verdwijnen. Wat een solidariteit! We zingen samen verder terwijl de strooiauto ons in de donkere nacht inhaalt.
Naast de verwondering is er ook verbijstering: n.l. over het strooizout.
Ik las op internet en hoorde op het journaal dat er door het tekort aan strooizout tijdens deze koude winterdagen escalaties ontstaan bij de uitgifteposten. Blijkbaar zijn de mensen die het gratis zout komen halen niet tevreden met de hoeveelheid die ze krijgen. De mondige burger van 2010 maakt dit ondanks de “kerstgedachte van solidariteit” wel even duidelijk. Meteen popte bij mij de beelden van voedseldroppingen en -verstrekkingen op bij hulp na natuurrampen. Je ziet de mensen zich verdringen om voedsel bij de vrachtwagen die de hulpgoederen bezorgt. Diegene die het sterkste zijn en de grootste mond of de krachtigste ellebogen hebben, staan vooraan en vertrekken met volle armen, terwijl andere achteraan niets krijgen. Overleven heet dat..... en ANGST. Dan is blijkbaar alles toegestaan. Deze angst komt door het wegvallen van zekerheden, angst voor tekorten, angst voor verandering, etc. Laten wij bij het tekort van het strooizout onze ware aard zien?
We zijn bang, bang om het tekort dat is ontstaan met de crisis. Door deze angst raken we in een depressie. En volgens het VPRO programma “Iedereen een depressie" hebben bijna 800.000 Nederlanders er één. Niet alleen door dat we bang zijn voor het wegvallen van zekerheden of bang zijn voor verandering maar meer nog omdat we niet meer gewend zijn aan tegenslag. De vaardigheid om tegenslagen het hoofd te bieden, een stapje terug te doen of misschien de buikriem aan te trekken zit niet meer in ons programma. Dus als deze welvaart wegvalt gebruiken wij ineens weer onze grote mond en ellebogen. Weg solidariteit!
Misschien een idee? Uitgifte van strooizout met de Top2000 op de achtergrond. Lang leve de solidariteit, want iedereen zingt en danst mee....... Je bent tevreden met wat je krijgt want met twee volle emmers in je hand kan je toch niet vechte en ruzie maken. Maar........ rocken, walsen en headbangen lukt nog wel! .................
Misschien is nog wel het leukste wanneer we met z’n viertjes in de auto zitten op terugreis van het kerstdiner bij Oma, en onze “kids”(nou ja, 20 en 17 jaar) verwonderd opkijken als wij (ouderen van 48 en 50 jaar) uit volle borst meezingen met een nummer uit de 70’s. Echter, mijn verwondering blijkt nóg groter als deze kids zomaar ,bij het horen van een “oud” nummer, het lied meezingen en zeggen “Gaaf!”. Ik wist niet eens dat ze dit lied kenden. De muziek laat de generatiekloof verdwijnen. Wat een solidariteit! We zingen samen verder terwijl de strooiauto ons in de donkere nacht inhaalt.
Naast de verwondering is er ook verbijstering: n.l. over het strooizout.
Ik las op internet en hoorde op het journaal dat er door het tekort aan strooizout tijdens deze koude winterdagen escalaties ontstaan bij de uitgifteposten. Blijkbaar zijn de mensen die het gratis zout komen halen niet tevreden met de hoeveelheid die ze krijgen. De mondige burger van 2010 maakt dit ondanks de “kerstgedachte van solidariteit” wel even duidelijk. Meteen popte bij mij de beelden van voedseldroppingen en -verstrekkingen op bij hulp na natuurrampen. Je ziet de mensen zich verdringen om voedsel bij de vrachtwagen die de hulpgoederen bezorgt. Diegene die het sterkste zijn en de grootste mond of de krachtigste ellebogen hebben, staan vooraan en vertrekken met volle armen, terwijl andere achteraan niets krijgen. Overleven heet dat..... en ANGST. Dan is blijkbaar alles toegestaan. Deze angst komt door het wegvallen van zekerheden, angst voor tekorten, angst voor verandering, etc. Laten wij bij het tekort van het strooizout onze ware aard zien?
We zijn bang, bang om het tekort dat is ontstaan met de crisis. Door deze angst raken we in een depressie. En volgens het VPRO programma “Iedereen een depressie" hebben bijna 800.000 Nederlanders er één. Niet alleen door dat we bang zijn voor het wegvallen van zekerheden of bang zijn voor verandering maar meer nog omdat we niet meer gewend zijn aan tegenslag. De vaardigheid om tegenslagen het hoofd te bieden, een stapje terug te doen of misschien de buikriem aan te trekken zit niet meer in ons programma. Dus als deze welvaart wegvalt gebruiken wij ineens weer onze grote mond en ellebogen. Weg solidariteit!
Misschien een idee? Uitgifte van strooizout met de Top2000 op de achtergrond. Lang leve de solidariteit, want iedereen zingt en danst mee....... Je bent tevreden met wat je krijgt want met twee volle emmers in je hand kan je toch niet vechte en ruzie maken. Maar........ rocken, walsen en headbangen lukt nog wel! .................
Raak je misschien meteen die extra kilootjes van het kerstdiner kwijt.
Ik wens iedereen een AVAFIT nieuwjaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik stel uw reactie zeer op prijs! Uw bericht zal worden geplaatst op deze blog, onder het artikel.