Een zwarte kant van grijs HRM.

De afgelopen 3 maanden hebben we ons gefocused op de rol van sollicitant. Waarom? Uit mijn directe omgeving, van de deelnemers van klankbordgroepen, seniore werkzoekende, allochtonen op zoek naar een baan, horen we al tijden negatieve berichten over de bejegening van sollicitanten. Ze krijgen geen reactie op hun sollicitatie of geen informatie over de procedure of afwijzing, worden niet behoorlijk te woord gestaan en van het kastje naar de muur gestuurd, worden ondanks een geschikt profiel nooit uitgenodigd voor een gesprek vanwege hun afkomst of leeftijd. We hebben dit jarenlang ontkent en bestreden met argumenten uit het dagelijks werk.  Dus dan maar eens under-cover.......

Wit: Lets (snow-)dance together!!

Dit is een duo-blog van AVAfit consultants Ingrid van de Langeberg (P&O in Balans) en Esmeralda de Vries.

Esmeralda:
Het zou mooi zijn als je net als in het filmpje mensen in beweging kan brengen. Ook al is een flashmob in de basis georganiseerd, het succes hangt af van de (spontane) bijdrage van onbekenden. Soms heb ik wel eens in een ziekteverzuimgesprek de behoefte om mensen dit filmpje te laten zien, hen te inspireren om vaste patronen los te laten.
Herken jij dit?

Een paarse cactus geeft 3 prikken.

U wist niet dat een paarse cactus bestond? Als tegenhanger van de rode rozen en rose hartjes van Valentijnsdag gaat deze prikkelende blog over de cactus. En dan nog wel een paars exemplaar, dat verwacht je niet!. Even geen romantische zoetigheid, maar Hollandse nuchterheid die ons denken prikkelt.

Prik 1:

2011 Zal een bijzonder jaar blijken te zijn. Met de voorzichtige voorspellingen dat de economie weer aantrekt speelt er in Nederland nog veel problematieken op de arbeidsmarkt, zoals jeugdwerkloosheid, vergrijzing, te weinig handen aan het bed, drop-outs, etc.

Wit: Het zout in de pap.

Onder het genot van de muziek van De Dijk: "Geef me het zout, schat" vraag ik me af waarom zout nu eigenlijk zo bijzonder is. Brood zonder zout is beslist niet lekker als je normaal brood gewend bent en een eitje zonder een snufje zout is gewoon niet smakelijk. Toch moet je oppassen met het gebruik van zout vanwege hoge bloeddruk. Een filosofische overpeinzing: 

Je hebt zout in 2 smaken: natriumchloride (NaCl) en lithiumchloride (LiCl).We kennen allemaal het keukenzout (NaCl). Maar wat maakt zou nu zo bijzonder? Dit witte goedje geeft bederfelijke waar (zoals voedsel) houdbaarheid en smaak. Gezouten vlees blijft langer goed en het zout maakt de havermoutpap smakelijk.

Blauw: de kleur van de zee in onze Nederlandse spreekwoorden......

Vandaag sprak ik Jeannine van der Linden -een van oorsprong amerikaanse onderneemster- over het achtergrond van het opzetten van co-work werkplekken. Zij vertelde me over de inlvoed van de zee op de Nederlander en zijn cultuur. Het werd op dat moment "blauw" voor mijn ogen en ik hoorde haar relaas aan .

Jeannine vertelde over de verbinding van Nederlanders met de zee. "Alhoewel de zee een bedreiging vormt voor de mensheid hebben de Nederlanders - integenstelling tot inwoners van andere landen - een andere houding ten aanzien van deze bedreiging. Zij bouwen dijken en bedwingen zo de zee. Een waterramp (bijv. Het doorbreken van de dijken) brengt Nederlanders naar de dijk/de zee toe in plaats van dat anderen zullen weglopen." Komt dit misschien omdat we op een "postzegel" wonen en er niet genoeg land is om terug te trekken? Dat er zonder de dijken geen Nederland zou zijn? Jeanine wist het ook niet. Wat haar wel opviel was het volgende: "Die dijken vormen een collectief goed voor elke Nederlander. Ze zorgen er goed voor, geven (historisch gezien) waterschappen en dijkgraven de macht over dit bezit. En als zich een ramp voordoet, gaan ze het collectief oplossen en aanpakken. Nederlanders stellen zelf hun grenzen wel: Zee, tot hier en niet verder!"  Misschien door schade en schande wijs geworden met "De vis wordt duur gekocht" weten Nederlanders dat er samenwerking nodig is om iets (goeds) tot stand te brengen.

Die samenwerking komt vooral tot uitdrukking in het "polderen" wat we doen. Jeanine gaf het verschil tussen Amerikanen en Nederlanders aan. "In Amerika ga je als je het na uitdrukkelijke gesprekken niet tot concensus komt gewoon weg. Land genoeg, je komt elkaar niet meer tegen. Hier in Nederland blijven mensen met elkaar in gesprek. Tot ergernis toe. Ze blijven maar doorgaan met praten. Je vraagt je wel eens af wie en wanneer wordt er nu eens een knoop doorgehakt?" Misschien geloven Nederlanders wel meer in de "maakbaarheid" van de wereld en zijn het "eigenwijze dwarskoppen". Mensen die willen geloven dat er ook een positieve kant aan iets negatiefs is. Of met Johan Cruijff te spreken: "Elke voordeel hep z'n nadeel!" en vice versa.

Dat iets ook ten goede kan keren blijkt ook in onze Nederlandse historie verborgen te zitten. Jeanine vervolgt: "Ken je ook het verhaal over die Amsterdamse gevangenis? Of het écht waar is weet ik niet, misschien is het een fabel. In Amerika gaat iemand naar de gevangenis om zijn straf te ondergaan, maar in Nederland proberen ze de criminelen hun leven te laten verbeteren tijdens hun celstraf. Ook bij het verlaten van de gevangenis is er hier – in tegenstelling tot Amerika- nog begeleiding voor de (ex-)gevangenen. Nu heb je altijd van die mensen die niet willen deugen, hun leven niet willen beteren, niet willen meewerken aan programma's en dwarsliggen. Ook in de Amsterdamse gevangenis. De Amerikanen vertellen elkaar het verhaal dat in de Amsterdamse gevangenis er een speciale ruimte in de gevangenis was voor deze dwarsliggers. Een kelder met een pomp. Je voelt het al aankomen...... Als straf werd de kelder langzaam onder water gezet en de tegenwerkende gevangene moest zelf hard pompen om zijn vege lijf te redden. Hiermee kregen ze menige crimineel in het gareel....." aldus Jeannine. Even gechecked bij Wikipedia : De oprichting van het Rasphuis - opgericht door het stadsbestuur van Amsterdam op 19 juni 1589 en geinspireerd door Dirck Volkertsz. Coornherten C.P. Hooft (de vader van P.C. Hooft) - markeerde een omslag in het juridisch denken over het standpunt dat misdadigers alleen gestraft moesten worden. In het Rasphuis werd geprobeerd hen orde en een regelmatig leven bij te brengen. Het Rasphuis was dus bedoeld als een verbeterinstituut. Op het toegangspoortje, dat er nog steeds staat, stond dan ook te lezen: Wilde beesten moet men temmen. Wie niet wilde werken werd in een kelder opgesloten die onder water kon worden gezet. De gevangene had de beschikking over een handpomp, en moest dus kiezen tussen pompen of verzuipen.

De uitdrukking "Pompen of verzuipen" komt hier niet vandaan, maar uit de scheepvaart. Het betekent: alle kracht bijzetten om het onheil af te wenden. Ondanks deze oorsprong van deze uitdrukking versterkt het de (benarde) situatie wel.

Kortom: Blauw is misschien wel de kleur van een FIT: een typisch Nederlandse fit. Een Nederlandse Fit betekent vitaal, flexibel en je aanpassen en verbeteren. Of we nu willen of niet! We zijn nu eenmaal AVAfit!