Met de komst van de kredietcrisis werd de term Generatie Einstein (high potentials, multitasking en zelfstandig) aangepast naar Generatie Disapointment (teleurgesteld). Ik gooi er nog een schepje bovenop: Generatie Desperado (wanhoop) als ik lees over de enorme groei van jeugdwerkloosheid en de moeilijke start van jongeren op de huizenmarkt. Ik maak me zorg en kan me de “wanhoop” ook wel voorstellen.
Stel je bent 25 jaar en heb na het voorgezet onderwijs vlijtig een studie gevolgd, zonder doubleures of omzwervingen. Je hebt het felbegeerde papiertje op zak en je vingers jeuken om al de theoretische kennis in te zetten voor een goede baan. Je zoekt een kleine woning of appartement in de buurt van je werk. Klaar voor de start!
Maar dan blijkt dat er geen werk is en de hypotheek niet verkrijgbaar. Daar sta je dan.
Of je bent jong en net lekker gesetteld in je nieuwe huis, baan, jong gezin en je hebt samen met de bank berekend dat het allemaal wel zal lukken. Door een reorganisatie vervalt je baan, de verlenging van je hypotheek blijkt zoveel hoger dat je dat niet kan betalen, zelfs bij 2 full time werkenden. Daar sta je dan met je toekomstverwachtingen en je –planning.
De meeste jongeren geven gehoor aan het advies om nu niet direct op de arbeidsmarkt toe te treden maar om nog een (vervolg)studie te doen. Daarmee overbruggen ze de te verwachten tijd die nodig is om de economie weer in een positieve stemming te krijgen én ze investeren in zichzelf voor een nóg betere baan. Naast deze groep zijn er ook (zie schets beide profielen hierboven) waarvoor deze keuze misschien niet logisch is. Deze jongeren zijn opgevoed met de verwachting, verlangens en de belofte van de Generatie Einstein. Een generatie die anders is, denkt en waardeert dan de andere generaties. Multitasking, uitdagingen uitgaan, sociale waarden, omgevingsbewust, zelfstandig en digitaal denkend. Nu is er ineens geen werk, geen huis, geen toekomst voor deze starters. Ik noem ze Generatie Desperado.
Rond 1983 was er ook een enorme krapte op de arbeidsmarkt. Wie toen van school kwam (en niet in militaire dienst hoefde) was blij met een baantje. Ook al sloot dit niet aan op de opleiding en het –niveau met bijbehorend salaris. Ook al was dat zeker geen rooskleurige situatie, je voelde je toch gesteund door maatregelen zoals VUT en ATV. Ouderen stopten eerder met werk en de we gingen allemaal naar een minderurige werkweek. Dit creëerde werktijd voor jongeren. Veel jongeren kwamen toch aan het werk. Ook al was het geen vetpot er werd aan het probleem gewerkt.
Waarom ik er nu “desperado” van wordt? Ik hoor en zie zo weinig initiatief. Ondernemers houden nog maar net hun hoofd boven water. Multinationals gebruiken hun deeltijd WW als een stuk financiële compensatie (Investeren in scholing? Waar blijft het?). Van de vakbonden hoor ik niet veel, geen campagnes, alleen het advies om langer in de schoolbanken te blijven.
Als een pasklare oplossing had, zou ik die vandaag nog lanceren in de Tweede Kamer. Helaas! Toch zie ik veel mogelijkheden in de regelingen zoals Bedrijfsgerichte Sociale Innovatie (BSI) waar ondernemers eens strategisch afstemming in de vraag naar en het aanbod in werk: werk en talenten! De regeling is er, het ondersteunende geld is er, de kennis en kunde zijn er. Wat er nog nodig is is LEF (volgens Van Kooten & de Bie). Lef van ondernemers die geloven in mensen en hun kracht. Lef om dit om te zetten in kansen voor jongeren en de organisatie.
Wie heeft er LEF? Neem dan contact met ons op en wij praten met u verder!
