Bemoei je met je eigen zaken!

Al jaren lang volg ik met nieuwsgierigheid de discussie tussen werkgever en werknemer of OR over vitaliteit. Meestal gaat het niet over de kansen die ontstaan door de flexibiliteit en diversiteit, maar is het oeverloos geklets over "stoppen-met-roken", sportabonnementen en lik-op-stuk-verzuimbeleid. Toch zie ik vitaliteit meer in de vorm van "Lifestyle". Maar net op het moment dat de discussie hierover lekker op gang begint te komen draait het personeel ons de rug toe en roept verongelijkt "Bemoei je met je eigen zaken!". Geeft u ze (on)gelijk?






De Erasmus Universiteit Rotterdam onderzocht de "herstelpotentie" van werknemers en ontdekte dat alleen sociale en sportieve activiteiten zorgen dat mensen herstellen van hun dagelijkse werkdag 'Bijna 80 % van de Nederlanders besteedt zijn of haar vrije tijd aan activiteiten die geen 'herstelpotentie' hebben. De overige 20 procent bestaat uit sociale en fysieke activiteiten, maar daar worden mensen alleen beter van als ze er ook echt plezier in hebben' . Dat betekent dat het niet alleen gaat over het delen van de visie dat een gezonde levenstijl de mens fit, flexibel en vitaal houdt, maar ook dat zij er zelf baat (en plezier) bij hebben. De verongelijkte houding van de medewerker is gebaseerd op de "bemoeizucht" en "betutteling". Op deze manier krijg je mensen -letterlijk en figuurlijk- niet in beweging. Ik herken hierin wel situaties waarbij mensen heel liefdevol een stoprokencursus of afslank-en sportprogramma wordt aangeboden om resp. van het roken of hun overgewicht af te komen. Maar deze acties altijd mislukken of eerder averechts werken. Het direct aanspreken op onverstandig gedrag leidt niet tot inzicht maar juist tot afkeer. Patriarch, go home!!

Zelf(s)management is hot!

Eigenlijk zijn er al veel AVAfitblogs gewijd aan de invloeden van veranderingen in de zorgsector op de arbeidsverhoudingen. Toch kwam ik deze week weer een mooi onderzoek tegen van Dr. K. Luijkx en Dr J. Habraken van Tranzo over zelfmanagement als co-productie tussen cliënt en zorgverlener. In de duoblog met Lucien Engelen kregen we al een eerste inkijk in de samenwerking tussen patiënt en zorgverlener via het eCo systeem. In deze blog wil ik u iets laten zien over de invloed van zelfmanagement.

Al jaren wordt er gepleit voor het centraal stellen van de patiënt om de kwantiteit en kwaliteit van zorg in Nederland te verbeteren. Alhoewel Lucien Engelen zegt dat dit een holle frase is, blijken initiatieven gericht op het empowerment van cliënten ook grote gevolgen te hebben voor de professionals. De mismatch tussen wat cliënten nodig hebben en wat zorgverleners doen staat ter discussie. Lucien bepleit dan ook een co-productie tussen de cliënt en de professional. Pas als beiden van elkaar weten wat hun wensen en (on)mogelijkheden zijn en die van elkaar kunnen begrijpen, kunnen zij samen op zoek naar oplossingen tot herstel of om de zorg aan de cliënt zo goed mogelijk te leveren. Dit vraagt om zelfmanagement van de cliënt en die van de zorgverlener.

Samen tegen elkaar.

Soms word je wakker geschud door 1 opmerking. Even nadenken en dan BHAMMM!! die hakt er in........ : "Medewerkers worden samenwerkers". 


Door deze opmerking ontdekte ik dat er sprake zou kunnen zijn van verschillende soorten mensen. De werkhouding is verschillend, maar ook het effect. Toen ik hier een tweet over maakte kreeg ik leuke reacties die inzicht gaven over samen tegen/met elkaar.




"Als je veel tegenstellingen onder één noemer weet te brengen ben je een echte SAMENleving
Spanje is een mengsel van katholicisme en fatalisme. Hun kunst zit er vol mee. Bloed, onderwerping, inquisitie, stierenvechten, mededogen en meedogenloosheid, maar als basis altijd levensvreugde (edoch niet oppervlakkig).
Klinkt als dagelijks leven. Ook gedrag in een wielerpeloton, binnen carrieregerichte groepen etc. One big "cry for attention" Interessant en grappig, want blijkbaar bevat "samen" ook "tegen".

Levenslang werkloos?

Ken je Susan Lucas al? Zij noemt zichzelf een evil HR-lady. Spannend?  In haar blog las ik: "Hoe lang ben je al werkloos? Langer dan een jaar? dan ben je niet alleen. The Wall Street Journal meldt dat bijna een op de drie Britse werklozen al meer dan een jaar zoeken naar werk."Het CBS meldt dat in Nederland de (voor siezoensinvloeden gecorrigeerde) werkloosheid in februari 2011 uitkwam op 400.000 personen. Dat is 5,1% van onze beroepsbevolking. Er is wel een lichte toename van werkloosheid bij mannen.


In het Britse werkloosheidcijfer zijn geen mensen opgenomen die hebben een parttime baan hebben gekregen, overstapten naar een laag betaalde baan of terug zijn gekeerd naar de schoolbank. Het zijn gewoon grote getallen en hoge percentages. Toch vraagt het geen magie of toverkunst, om het zoeken naar werk anders aan te pakken. Susan zegt:

The Cloud: een warmtebron?!

Dit is een duoblog van Mark Bassie (Flexbeheer) en Esmeralda de Vries (AVAfit).

In de AVAfitblog “Mensen in beweging brengen: dáár gaat het toch om” gaf ik aan dat eigenlijk de handdruk die werkgever en werknemer elkaar geven van groter belang is dan de handtekening die beide hebben gezet onder de arbeidsovereenkomst. Zo’n handdruk bezegelt het psychologisch contract in de arbeidsrelatie. Mark Bassie plaatst op twitter dagelijkse een inhuurtip, waaronder “het psychologisch contract tussen opdrachtgever en flexkracht wordt belangrijker dan het juridische contract”. Mark, wat bedoelde je daar eigenlijk mee?

 Mark:
Wat ik er NIET mee wilde zeggen dat het maken van goede afspraken tussen 2 partijen en het opschrijven ervan, niet belangrijk zou zijn. Ik heb in het verre verleden ooit Rechten gestudeerd en dus vind ik een goed en helder contract altijd belangrijk.
Maar wat ik wel wilde zeggen is dat het verschil tussen een arbeidscontract en een inhuurcontract minder belangrijk zullen gaan worden in een krappe arbeidsmarkt die er echt aankomt. Beide contracten doen niets anders dan regelen dat er arbeidskracht ter beschikking komt voor een organisatie. Alleen de ene kracht werkt liever in loondienst, de ander liever als zelfstandige.......