Gevangen in gisteren.

Op 28 januari was ik aanwezig bij de netwerkbijeenkomst "Arbeidsrelaties op de helling! The end of jobs?" op Avans in Den Bosch. Er spraken drie columnisten, waaronder Ronald de Leij van AWVN. De mooie en intrigerende titel van zijn column was: Gevangen in gisteren.

Ronald de Leij was verbaaasd over de stigmatisering van de ZZP-er die hij afgelopen weken in de media vernam. "Het domste jongetje van de klas" en "een ZZP-er levert geen bijdrage aan de economische groei". Deze verontwaardiging verklaarde hij aan de hand van een stukje geschiedenis waarbij hij begon met het leven en werken vóór de industriele revolutie. Iedereen leefde wat zijn eigen stukje grond voortbracht. Het feit dat de stoommachine zo duur en groot was dat niet iedereen dat apparaat op die grond paste, was de start van fabrieken en loondienst. Vanaf dat moment werd de vrije man een loonslaaf. ZZP-ers "willen bevrijding van deze onderdrukking" ,zegt Ronald de Leij. Een ZZP-er levert input én output. De ontwikkeling van ZZP-ers of werkondernemerschap wordt belemmerd door "een keurig aangeharkte samenleving". Het is niet zo gemakkelijk om zelf de regie te voeren en verantwoordelijkheid te nemen in een maatschappij waar alles door anderen geregeld en bepaald wordt. De bank vraagt nog steeds om een werkgeversverklaring bij de aanvraag voor een hypotheek. En wie heeft het nog over werkzekerheid na de ontslagen wegens een onverwachte recessie? We praten hier over "échte emancipatie".

Mooie metaforen en prachtige zinnen om vrijheid te beschrijven. Maar waar is het begin van de kluwen wol? Via google kwam ik op onderstaand filmpje van Ronald de Leij.


Ronald vertelt de toehoorders dat ondernemers hun werknemers juist vasthouden en niet optimaal laten functioneren binnen hun talenten door het personeel aan banden te leggen. Hij pleit voor het loslaten van een pensioenleeftijd en ziet mogelijkheden voor bewoners in de verzorgingstehuis om aan de slag te gaan met een stofdoek. Iedereen kan een bijdrage leveren aan de samenleving. "Ieders inzet in de best mogelijke vaardigheden" is een "maatschappelijke TOP prioriteit". Dus stoppen met het regelen en verzorgen. Werkgevers én werknemers moeten samen duidelijke afspraken maken over input én output. Er moet gezocht worden naar een balans.

Daar komt AVAfit weer om de hoek kijken. Het gaat om de balans, de afstemming op het bereiken van de organisatie- én de individuele doelen. Heeft u de beste mix van denkers en doeners, van specialisten en generalisten, van jong en oud, van hoog- en lager opgeleiden, etc?