Ontslagrecht 2009.

"Op het scheiden van de markt...." uitte ik mijn zorg over de generatie Desperado in mijn vorige blog. Er is een lichtpuntje: Met ingang van 1 augustus 2009 kan een mkb-werkgever een verzoek indienen bij het UWV om vakmensen te behouden als ontslag noodzakelijk blijkt te zijn. Dit is vooral gericht op om bovenmatig ontslag voor jongeren en ouderen te voorkomen. Is dit AVAfit?

Werd ik vanmorgen wakker met het journaalbericht dat de vakbonden minister Donner bekritiseren dat hij de crisis misbruikt om de kant van de werkgever te kiezen als het gaat om arbeidsverhoudingen, weet ik ook dat bovengenoemde aanpassing per onlangs in werking is getreden.
"De verruiming van het Ontslagbesluit mag er niet toe luiden dan jongere of oudere werknemers, vanwege hun zwakkere arbeidsmarktpositie, bovenmatig ontslagen worden. De toepassing van de afwijkingsmogelijkheid mag er niet toe leiden dat meer werknemers in de leeftijdsgroepen 15 tot 25 jaar en van 55 jaar en ouder voor ontslag worden voorgedragen dan zonder toepassing van de afwijkingsmogelijkheid. Een afwijking van maximaal 10 procent is toegestaan." (P&O-actueel)

De AVAfit gedachte zit in de basis van de maatregel. Een werkgever moet bij dit verzoek wel een duidelijk en bestendig beleid voeren waaruit blijkt dat aan werknemers eisen worden gesteld wat betreft het verwerven van kennis en bekwaamheden voor het verrichten van de werkzaamheden. Het beleid moet bestendig (AVAfit) zijn, wat wil zeggen dat het gedurende een redelijke termijn moet hebben gegolden. Het UWV beoordeelt of dat het geval is.
Deze maatregel sluit aan bij het eerder getroffen Besluit deeltijd-WW tot behoud van vakkrachten om ontslag te voorkomen van werknemers die naar het oordeel van de werkgever essentieel zijn om te behouden voor de periode na de economische crisis.
Net als het Besluit deeltijd WW tot behoud van vakkrachten heeft ook deze maatregel een tijdelijk karakter. Het Ontslagbesluit zal in beginsel met ingang van 1 september 2011 weer zodanig worden gewijzigd, dat het voorheen bestaande onmisbaarheidscriterium uit het oorspronkelijke artikel 4.2, vierde lid, weer zal gaan gelden.

Een tweede AVAfit gedachte ligt in het "wakker schud"-effect bij werkgever en werknemer: We vormen gezamenlijk de organisatie en zijn gezamenlijk verantwoordelijk voor het halen van de organisatiedoelen. Als een werkgever uiteindelijke moet besluiten om een aantal personeelsleden te ontslaan om de organisatie met de rest van het personeel te redden, neemt hij geen populaire maar wel een noodzakelijke maatregel. Hij doet dat niet om mensen te pesten (Net als Donner dit niet als missie heeft). Iedereen begrijpt dat dit niet leuk is voor de ontslagen mensen. Maar anders staat iedereen volgende maand op straat. Het is het effect van de omgeving (economische factor) die keuzes vraagt van de ondernemer. Werk is een middel geen garantie. Gelukkig hebben we in onze verzorgingstaat een solidariteit die mensen opvangt bij werkloosheid. Daar dragen we allemaal ons steentje aan bij. Ook de politiek. Het is ontzettend gemakkelijk om een vinger te wijzen naar een ander die onpopulaire maatregelen neemt. Maar iedereen die een goed, beter, of het beste idee heeft om dit probleem aan te pakken is uitgenodigd om dit kenbaar te maken.

Ik hoor graag van u.