Er gloort hoop..........!

Na een desastreus verlies tijdens het EK 2012, werd het steeds minder “oranje” in onze straat. De allereerste wedstrijd verliezen is een ramp. Hoe groter het vertrouwen in een overwinning, des te groter de val..... En wie herkent het niet? Zo'n situatie waarbij je vertrouwen een flinke deuk krijgt en je niet het doel bereikt waarnaar je streefde. De langverwachte vakantie in duigen, het geschonden vertrouwen in een goed doel, waar je je voor inzette of het verdwijnen van de verdiende promotie na een reorganisatie, etc. We komen allemaal wel eens voor een dilemma te staan waarbij we weten dat doorgaan op dezelfde manier geen oplossing zal bieden, maar waarbij we ook geen alternatief weten/aandurven. We hebben inmiddels al zoveel gedaan zonder het gewenste resultaat.

Het is opmerkelijk te noemen als je als nieuwkomer een kans krijgt aangeboden, waar je fris en monter aan begint, maar waarna je na 6 weken in kaart brengen wat het probleem/de vraag is en wat JIJ daar aan kunt doen, je beseft dat de omgeving de hoop heeft opgegeven. De hoop die uiteindelijk moet doen leven. Het overkwam mij ook. En toch was ik verbaasd.

De afgelopen 18 jaar heb ik diverse -soms vreemde of bijzondere- opdrachten gekregen op het gebied van HRM. Bij het aangaan van een opdracht probeer ik de eerste weken te investeren in kennismaking. Niets bijzonders! Het heeft vooral als doel het in kaart brengen van de vraag en de spelers in het veld. Ik sta er bij en ik kijk er naar........

Zo ook nu, maar toch voelde het anders. Ik was niet alleen een buitenstaander, ik was ook nieuw. Doordat er geen hiërarchie was ontstond het voordeel: ik kende hen niet en zij mij niet. De kennismakingsgesprekken verliepen vlot en de eerste overleggen waren verrassend door de andere aanpak. Maar na een maand kwam er een vervolg op het eerste vrijblijvende gesprek en kwam ik terug op hun antwoorden en afspraken uit het eerste gesprek. 'Hoe staat het met het vakantieproject?' of 'Waar zijn jouw afgesproken checklijsten van de afgelopen weken?' en 'Ik ben benieuwd naar jouw suggestie om het besproken probleem aan te pakken?' Toen bleef het dus vaak stil. Té stil naar mijn mening.

Het enige wat na het herhalen van de vraag ontstond was: 'Ja, maar.............etc. Alle oude koeien werden uit de sloot gehaald en belemmerden het bespreken van het probleem en het zoeken naar de oplossing. Dit ronddraaien in cirkels verstevigde hun 'waarheid'. Het maakte hun probleem groter en steviger. Verder van de oplossing konden ze niet komen. Hoe nu verder?

Ik was niet langer hun vriend en hun gelijke, maar hun “baas/coach” en zij verwachtten dat ik tussentijds al hun probleem had opgelost. Was dat niet de opdracht die ik had gekregen? Als voorstander van ontmanaging en wars van directief leiderschap heb ik ook een broertje dood aan de non-manager. Zo'n leidinggevende die altijd de vraag retorisch terugkaatst en zich ontdoet van het probleem. Nee, niks voor mij. Al jaren probeer ik het met iets anders nl. 'nieuwsgierigheid'!

Maar voordat iemand nieuwsgierig kan zijn naar alternatieven, moet er de moed verzameld worden om het oude vertrouwde pad te verlaten. Het loslaten van de veilige “ja, maar...”-antwoorden en in te zien dat het denken en doen op deze manier niet het gewenste effect oplevert. Dus de kernvraag van het oplossen van de vraag ligt in de basis van hoop. Ja, gewoon HOOP!

Als er geen enkel sprankje hoop meer is, geef je de strijd op. Geen enkel EK wordt gewonnen als bij de eerste verloren wedstrijd de hoop wordt opgegeven (kijk maar naar 1988). Geen enkel project komt van de grond als de pionier er geen gat in ziet. En het hanteren van een checklist heeft alleen maar zin als het doel je hoop geeft op een (kwalitatieve of kwantitatieve) verbetering.

Die hoop is gebaseerd op vertrouwen. Misschien zelfs dankzij de wetenschap dat “behaalde resultaten geen garantie geven voor de toekomst”, maakt hoop je nieuwsgierig naar ongekende mogelijkheden. Gooi het roer eens om. Doe het eens in reverse! Slechter dan dit kan niet, dus waarom niet eens op de tegengestelde manier. In plaats van het ge-maar kan je denken in mogelijkheden.

Juni is zo'n maand waarin alles nog mogelijk is. Alles komt tot bloei en geeft warmte. Maar geen jaar is hetzelfde. Dus ook niet in het werk. Laat juni je inspireren tot hoop. Hoop op verbetering, moed voor iets anders, nieuwsgierigheid naar de mogelijkheden. Laat je kop niet hangen, maar snuif de frisse lucht op, voel de warmte van de zon en hoor de lach van de mensen. Het kan, maar JIJ moet het willen!!!

Als inwoner van Vlieland ervaar ik dagelijks het effect van wind en water. Speciaal om je hoofd leeg te laten waaien, eens lekker te ont-/inspannen en een goed gesprek heb ik de “Waddendijkmomenten” ontdekt. Is dat misschien iets voor jou? Waar ben jij nieuwsgierig naar?

Let's do it: be AVAfit!

Er gloort